kot na chińskich ścieżkach: ETAP PIERWSZY

Pierwszy przystanek – Kunming. Po 53 godzinach w pociągu, na takzwanych twardych leżankach. Twarda leżanka nie różni się od „miękkiej leżanki” tym, że jest twardsza, ale tym, że wagon nie ma przedziałów. Jeśli ktoś jechał wcześniej pociągiem leżankowym na przykład na Ukrainie, to wie jak to wygląda. Wagon podzielony jest przepierzeniami, wielkości przedziałów, ale bez drzwi. Na każdej ściance znajdują się po trzy leżanki. Wygodne dla tych, którzy mają miejsce na dole, bo mogą usiąść, mniej wygodne dla tych, którzy mają miejsca po środku czy też na górze. Siedzieć da się tylko i wyłącznie w pozycji zgarbionej.
Spodziewałyśmy się wymęczenia, zaskoczone byłyśmy jego brakiem, podróż minęła bez przeszkód, za to zbliżyła nas nieco do chińskości.
Po pierwsze, Chińczycy, jak tylko wsiądą do pociągu, autobusu, autokaru, czegokolwiek, co ma ich wieźć dłużej niż parę minut, wyciągają jedzenie i zaczynają jeść. Zupki instant z makaronem, u nas zwane chińskimi zupkami, to naprawdę szał. Ludzie dodają sobie do nich jajka, które można kupić gotowane, pakowane po jednym, tofu, mięso, i tym podobne. Drugim punktem programu, nieodzownym, są pestki. Każdego rodzaju, choć najczęstsze słonecznikowe. Pestkami pluje się przy okazji wszędzie dookoła.
Może się zdarzyć, że w międzyczasie jakiemuś maluchowi zachce się siku lub kupę. W takim wypadku rozkładając ówcześnie gazetę, lub nie, wysadza się dzieciaka, tam, gdzie się siedzi, nie przestając konsumować….przecież potem się zetrze…
My miałyśmy jednak szczęście, że nasza pani wagonowa okazała się być „panią z biczem”. W celu zasłużenia na odznakę „czerwonej flagi”, a może i dla szerzenia „cywilizacji”, zabroniła wysadzać dziecka gdzie indziej niż w toalecie. Uff.
„Odznaka czerwonej flagi” jak wyjaśnia broszurka kolejowa, którą zgłębiliśmy, jest to nagroda przyznawana wagonowemu lub wagonowej, któremu udało się podczas podróży zachować największą czystość i ład w swoim wagonie. Odznaka przyznawana jest na podstawie raportów z licznych inspekcji prowadzonych przez specjalnie do tego oddelegowanych, podczas całej podróży.
Tak więc, pan któremu śmierdziały nogi na pół wagonu także dostał naganę, jak uprzednio matka z dzieckiem, i musiał schować cuchnące buty do torebki. Nie był zadowolony, ale władza to władza i trzeba się słuchać, w Chinach nikt nie pyta czy masz lepszy pomysł na rozwiązanie problemu.
Szkoda tylko, że nikt nie przyuważył pierdzącego pana, kiedy ten wycierał swoje gilasy o firankę….oprócz mnie oczywiście, co nadal powoduje dreszcz po plecach i tak zwaną cofkę…
Były też przygody zadziwiające i jak najbardziej pozytywne. W pociągu właśnie spędzaliśmy Nowy Rok Chiński, trochę byliśmy przybici z tego powodu, bo znając chińskie uwielbienie fajerwerków, wiedzieliśmy jak wiele nas omija. Co prawda fajerwerki co chwilę SA zakazywane ze względów bezpieczeństwa, ale słychać je na ulicach niemalże każdego dnia, z okazji lub bez.
Okazało się jednak, że jesteśmy taką atrakcją w pociągu, że sam kierownik przyszedł zaprosić nas na małe przyjęcie z całą załogą pociągu! Stoły wagonu restauracyjnego zastawione były pomarańczami, jabłkami, orzeszkami i cukierkami. Nad oknami rozwieszone chińskie zagadki, za rozwiązanie których czekały nagrody. Krążąca książeczka z tekścikami łamiącymi język, i wielki ubaw jak białasy czytają. Ulubiony punkt programu, czyli występy. Jako goście honorowi, nas siedmioro białych i pan wojskowy, musieliśmy się wykazać najbardziej. Hania i Monia uratowały nasze twarze odśpiewując wspaniale pieśń ludową, a wszyscy razem dzielnie stawiliśmy czoła stokrotce polnej w gaju. Było zabawnie, ale trzeba się było szybko zbierać, bo o 22 gaśnie światło w całym pociągu i trzeba iść spać. Małe lampki przy łóżku, żeby ewentualnie poczytać? Nie nie nie, nic z tych rzeczy, jak wszyscy to wszyscy, chyba że jest się zdeklarowanym burżujem i wykupuje miękką leżankę. Tam światłem dyryguje się samemu, tak jak i można dowolnie ściszać lub podgłośniać wspaniałą rozgłośnię pociągową.
Inną przygodą, w której znów byliśmy atrakcją turystyczną, było spotkanie z panem fotografem. Nie jest pewne, czy znalazł nas przypadkiem, czy ktoś z obsługi naprowadził go na nas, jednak zjawił się. Pierwszym co zrobił było wylegitymowanie się – „jestem fotografem, pracuję dla gazety, czy mogę wam zrobić zdjęcia?” I tak zaczęła się sesja, brudnych, zmiętych białych studentów z Polski, drugiego, czy już trzeciego dnia w pociągu na trasie Nankin – Kumning. Przy oknie, stojąc, siedząc, pojedynczo, grupkami, pijąc herbatę lub w waciaku, szał fleszy ogarnął nasz wagon na parę chwil. Tylko my mieliśmy niejasne poczuje małp w cyrku…:)

Stałym punktem programu były karty, a dokładniej gra w kanastę. Gry w róznych konfiguracjach i miejscach były oczywiście doskonałą podkładką do przygód.
Tak minęły pierwsze 53 godziny w podróży, potem wszystko się zintensyfikowało, ale to następny rozdział.